Autentyczne

[Latima]

Ostatnia rozmowa.
Na skórze brązowe plamy,
popłoch w oczach i diabły,
które porwały za zdradę.
Jeszcze pamięta.

Piekło. Czarne bruzdy tną twarze,
kpią wykrzywione usta, na stołach
obnażone kobiety. Każą patrzeć, patrzeć
na rozkład. Po blacie spływa posoka.

Boi się.

Trzymam za rękę, wracamy do domu. To tylko sen.

Schody trzeba pokonać jak drabinę,
co przyśniła się świętemu.

Pan jest niewierzący, więc bez skojarzeń.

Jestem oparciem dla przekładanych z trudem
nóg, w których zastyga krew. Proszę nic już
nie mówić. Idziemy.

Pani nie wie, pani nic nie wie. Znam je.
Wszystkie znam, diabły znam.
To moi przyjaciele.