Forum literackie Ogród Ciszy

chociaż mogłaby rozbić lustra z zamrożoną
pamięcią, boi się, że powstałe sztylety
odetną ostatnią drogę powrotu. Najmniejszy
szelest napina mięśnie stężałe od oczekiwania.
Północny wiatr nie rozdmuchał gasnącego ogniska,
wadera zaczyna rozumieć. Czas wydłuża odległość.

Widzę ją na tle czerwonego nieba, z podniesioną
głową śpiewa ostatnią pieśń. Jest w niej tęsknota
za walką, za więzami, za wspólnotą stada.

Nie pójdziesz, zatarła tropy. Twój węch
zapomniał zapachu. Opłaceni przewodnicy
pozostaną bezradni wobec chęci zapomnienia