Gdy życie daje w kość
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Gdy życie daje w kość
Nauczyła się trzymać powietrza,
iść po wodzie i sypiać nad chmurą;
mówią o niej - nie zawsze jest grzeczna,
ona tylko chce pisać
z pazurem.
Nauczyła się jeść nową łyżką,
trzymać fason przez ząb zaciśnięty,
choć do niego ma wciąż dalej-blisko,
święte jednak tu są
argumenty.
Nauczyła się pić z niby szklanki,
niekoniecznie złoconej i pełnej;
ktoś porcjuje jak w bajce irlandzkiej,
wodę życia trzymając
pod hełmem.
Nauczyła się być prawie szelmą,
nawet suką zadziorną, gdy trzeba,
w imię zasad prawości ma jedną,
złotą ścieżkę - po trupach,
do celu.
Nauczyła się trzymać powietrza,
iść po wodzie i sypiać nad chmurą;
mówią o niej - nie zawsze jest grzeczna,
ona tylko chce pisać
z pazurem.
Nauczyła się jeść nową łyżką,
trzymać fason przez ząb zaciśnięty,
choć do niego ma wciąż dalej-blisko,
święte jednak tu są
argumenty.
Nauczyła się pić z niby szklanki,
niekoniecznie złoconej i pełnej;
ktoś porcjuje jak w bajce irlandzkiej,
wodę życia trzymając
pod hełmem.
Nauczyła się być prawie szelmą,
nawet suką zadziorną, gdy trzeba,
w imię zasad prawości ma jedną,
złotą ścieżkę - po trupach,
do celu.
Nie myśl głośno, obudzisz uśpione.